Dwie wyraźnie wydzielone osie kultury i edukacji krzyżując się na obszarze zagospodarowania naturalnie narzucają lokalizację świątyni. Zlokalizowana ona została w niemal centralnym położeniu względem terenu. Przedpole kościoła od strony osi kultury stanowi jej swoiste zwieńczenie zarówno w rzucie jak i przestrzeni. Oś edukacji została delikatnie przedłużona przestrzennie w stronę kościoła i płynne połączona z ogólnodostępną częścią plebanii. Od strony zachodniej zaprojektowano zadrzewiony pas zieleni scalający ten obszar z terenami sąsiednimi.
Układ prostokreślnej urbanistyki osiedla Nowe Żerniki, istniejąca oraz projektowana zabudowa osiedla w formie prostopadłościennych brył sugeruje formę nowej zabudowy, którą zaprojektowano w postaci kubicznej.
Ogólną ideę budynku kościoła stanowi próba zdefiniowania przestrzeni sacrum. Zagadnienie najważniejszej sfery świętości, jej interakcja ze strefą profanum oraz znalezienie części wspólnych stało się istotnym tematem pracy.
W Kościele katolickim rozróżnia się zapis „kościół” z dużej i małej litery. „Kościół” – słowo pisane z dużej litery oznacza wspólnotę ludzi, którzy wraz z kapłanami gromadzą się w strefie sacrum czcić Boga. „kościół” – słowo pisane z małej litery oznacza budynek, stanowiący swoistą obudowę dla strefy sacrum, oddzielającą ją od strefy profanum. Taki podział został odzwierciedlony w projektowanym kościele. Ścisłe centrum stanowi wyłącznie prezbiterium oraz ławy dla wiernych z pozostawioną szczątkową komunikacją niezbędną dla sprawowania liturgii. Poza tą strefą znalazły się wszystkie funkcje niezbędne dla funkcjonowania kościoła, ale nie niezbędne dla sprawowania liturgii. Biały prostopadłościan okalający sacrum podkreśla istotę tego miejsca i pozwala na skupienie się na modlitwie. Zewnętrzną skorupę oddzielającą strefę sacrum wraz z funkcjami towarzyszącymi od świata zewnętrznego stanowią ściany z dużą ilością okien w różnych kolorach będących swoistą interpretacją witraży kościelnych.